Een droom die uitkomt!!

Al ongeveer 20 jaar inspireerde mij een ding enorm. Namelijk skydiven. Ik wilde dit al vaker doen maar het kwam er telkens niet van. In 2014 heb ik bijna een sprong gemaakt op vakantie in Miami. Ik had toen echter weinig tijd en dacht bij mezelf: ik kom hier een jaar later nog terug. Dan doe ik het dan wel. Wat ik me niet had gerealiseerd was dat ik nu een auto had gehuurd. Een jaar later had ik geen auto. Het bleek een uur met de taxi vanuit het hotel en daar had ik geen zin in. Ik dacht dit komt nog wel eens een keer… In augustus 2021 ging ik skydiven in een windtunnel in Utrecht. Ik had namelijk via een bekende op instagram gezien dat er een project was om mensen met een beperking in een windtunnel te laten vliegen. Dit was een geweldige ervaring. Ik was zo enthousiast dat ik nu wel eens echt uit een vliegtuig wilde springen. Bij thuiskomst gelijk een sprong geboekt bij een skydive center in Spa. De eerste keer werd de sprong geannuleerd vanwege Corona-uitbraak binnen het personeel van het bedrijf. De tweede keer ging de sprong niet door vanwege slecht weer. Drie keer is scheepsrecht dus de derde keer ging het wel door! Mijn omgeving vond het spannender dan ik zelf. Niet alleen mijn ouders maar ook mijn vrienden die hadden zoiets van wat ga jij nou doen? Mijn ouders wilden dan ook zeker niet mee om mij te zien springen. Uiteindelijk durfde Anne het wel aan om met mij mee te gaan. Toen ik aankwam en die overal moest aandoen toen merkte ik wel dat ook Anne nerveus was. Ik maakte me totaal niet druk. Ook niet toen we het vliegtuigje instapten en omhoog vlogen. Alleen toen de deur open ging op 4 km hoogte (13.000 voet) begon wel wat kriebels te voelen. Veel tijd had ik er echter niet voor om hier bij stil te staan. Mijn instructeur David zei: “Are you ready?” Hij pakte mijn benen vast en ik zat nu op het randje en keek 4 km omlaag. 2 of 3 seconden erna sprongen we al. De snelheid was onbeschrijfelijk. Zo intens snel. De druk op 4 km hoogte is enorm. Gedurende ongeveer een halve minuut tijdens de vrije val kon ik amper adem halen. Een enorm contrast met de rust die ontstond toen de parachute open ging. Geen wind, geen verkeer, geen vogels, geen mensen. Helemaal muisstil. Heel bijzonder. Toen vroeg David mij om te oefenen met landen en of ik mijn benen omhoog kon trekken. Hij had een riem om mijn bovenbenen gedaan waaraan ik kon trekken zodat ik mijn benen kon optillen tijdens de landing. Alleen was die riem omlaag gezakt waardoor ik net niet bijkwam met mijn armen. Hij vroeg of ik mijn benen gewoon kon optillen maar dat lukte niet. Ik hoorde aan zijn stem dat hij een beetje nerveus was. Ik zelf daarentegen dacht: dit komt wel goed. Vanuit de lucht schreeuwde hij al naar de mensen die klaar stonden om mij te helpen. “Catch his legs!” Later hoorde ik van Anne dat ze hem niet goed konden verstaan door de wind. De mensen aan de grond vingen me bijna perfect op waardoor mijn benen een klein beetje verkeerd neer kwamen. Gelukkig had ik er geen last van. Waar ik die middag last van had was de druk op mijn oren. Voor de rest ging het prima. Het was een leuke en unieke ervaring die voor herhaling vatbaar is.